เกิด แก่ เจ็บ ตาย

สัจธรรม เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นธรรมดา. นำเข้าเมื่อวันที่ 5 เม.ย. 2555 โดย ธรรมทาน อ่าน [78201] สัจธรรม เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นธรรมดา. ..... สัจธรรม เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นธรรมดา. พระธรรมโกศาจารย์ (หลวงพ่อ ปัญญา นันทภิกขุ) “พักผ่อนเสียบ้าง เพราะว่า ถึงเราจะทำไปมากมายสักเท่าใด ก็เท่านั้นแหละ เมื่อถึงเวลาเข้าจริงๆ ก็เอาอะไรไปไม่ได้ แม้แต่สักชิ้นเดียว เราต้องทิ้งไว้ในโลกนี้เท่านั้น จึงควรมีการพักผ่อน.” หลักพิจารณา ๕ ประการ: “ อภิณณหปัจจเวกขณะ ”. - เรามีความแก่เป็นธรรมดา...หนีความแก่ไปไม่พ้น. - เรามีความเจ็บเป็นธรรมดา...หนีความเจ็บไปไม่ต้น. - เรามีความตายเป็นธรรมดา...หนีความตายไปไม่ต้น. - เราจะต้องพลัดพรากจากสิ่งที่รัก ที่ชอบใจ เป็นธรรมดา...เราหนีจากกฎเกณฑ์ข้อนี้ไปไม่พ้น. - เราทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว...เราจะหนีจากผลที่เราได้ทำไว้ไม่ได้เด็ดขาด. - “การทำตามคำสอนของตถาคต ก็คือ ไม่โกรธในการประทุษร้ายของโจรคนนั้น แม้เขาจะเลื่อยขาเราก็ยังไม่โกรธ เรามีความควบคุมจิตใจได้ เราอดได้ เราทนได้ เรายิ้มรับกับเหตุการณ์ได้ นั่นแหละชื่อว่าได้ ปฏิบัติตามคำสอนของพระผู้มีพระภาคเจ้า.” - “เธออย่าไปยินดี ยินร้าย กับคำพูดของคนใดๆ เขาพูดชมเราก็อย่ายินดี พูดติเราก็อย่ายินร้าย.” - “พระพุทธเจ้าท่านว่าไว้ดีนา บอกว่า ใครมาด่าใครคนหนึ่ง แล้วใครคนนั้นโกรธ ด่าตอบอีกคน คนที่ด่าทีหลังเลวกว่าคนแรก .” - “อุดมการณ์ของชีวิตไว้ว่า เราเกิดมาเพื่อความดี เราอยู่เพื่อความดี เราจะคิดแต่เรื่องดี จะพูดแต่เรื่องดี จะทำแต่เรื่องดี เราจะไม่คิดเรื่องชั่ว เรื่องร้าย เพราะสิ่งนั้นมันจะทำให้เรามีราคาน้อยลงไป จนกระทั่งหมดราคาการเกิดมาแล้วทำให้ตนหมดราคานั่นเขาเรียกว่า เสียชาติที่ได้เกิดมา ไม่ได้เรื่องอะไร.” - “ความจริงแท้นั้นไม่มี พระพุทธศาสนาสอนเรื่องไม่มี ส่วนลึกเรื่องไม่มี คือ ไม่มีสัตว์ ไม่มีบุคคล ไม่มีตัวไม่มีตน ไม่มีเรา ไม่มีเขา ไม่มีอะไร ทั้งนั้น (ต้องคิดอย่างละเอียด)”. - “ ไปเก็บเอามานั่งกลุ้มใจเล่นๆ เรื่องเก่า ๗ วันแล้ว ๓ เดือนแล้ว ๓ ปีแล้ว เอามานั่งคิดให้กลุ้มใจเล่น เหมือนไม่มีงานทำ เป็นคนว่างงาน เลยหาเรื่องให้กลุ้มใจเล่น มันเรื่องอะไร? ” : การเข้าถึงแก่นแท้ของพระรัตนตรัย : การทำอะไรที่เป็นวัตถุนั้น ทำแต่น้อยพอสมควร แต่ว่าการทำตนให้เข้าถึงเนื้อแท้ขององค์พระพุทธเจ้า นั่นแหละเป็นเรื่องสำคัญ. - เราอย่าไปยึดถืออะไร แต่ให้เรารู้ว่าเรามีกายมีใจ ใจเรานี้จะต้องปฏิบัติเรื่อยๆ จนถึงจุดหมายปลายทาง คือ “ความพ้นทุกข์”.